viernes, 22 de julio de 2011

Fixo onte sete anos

Dinme unha hostia, unha boa hostia. Ninguén daba un peso por min. Só miña nai.

Ía en moto, do traballo á casa. Tiña invitados a cear. Tiña planeado unha cea para ensinarlles o piso que acababa de comprarme. Pensaba parar antes a comprar unhas robalizas para facelas ó forno con unhas patacas asadas. Sáenme deliciosas. Non son moi bó cociñeiro, pero a robaliza é un peixe moi agradecido e normalmente chúpanse os dedos.

Foi unha gran hostia. Rompín a aorta. Ademais do esterno e todo o arco costal dereito. O que supuxo que todas esas costelas rotas se me cravasen nos pulmóns, fígado e riles. Ademais da mencionada aorta. A caixa torácica esnaquizada e todo o que vai dentro dela danado. Todo menos o bazo, cousa curiosa posto que é o órgano máis maltratado polos motoristas. Si mirades na wikipedia veredes que a aorta é a arteria principal do corpo humano, que se encarga de levalo sangue a todos lados e que ten un diámetro de unhos 2,5 cms. de diámetro. Recordo unha dor enorme no peito mentres esperaba á ambulancia. Arrastrábame de dor na beirarrúa. Pensei morrer de dor. Aínda así fun eu quen chamou á ambulancia. Dúas veces. En verdade non sei se tardou moito, pero a min apréciame demasiado tempo para estar coas costelas cravadas non sei moi ben onde. Por iso volvín a chamala. “Está de camiño” dixéronme. ¡Carallo! ¡En camiño! ¡Pero si o Hospital Clínico está a menos de 400 metros! Se puidera camiñar erguido xa tiña ido andando, con unha man no peito e na outra o casco. Pero non podía. As costelas seguían cravadas na aorta.

X a na ambulancia quixeron cortarme a chupa de coiro con unhas tesoiras enormes. Dende a miña posición, tombado na padiola, aquelas tesoiras resultaban ameazantes. Non lles deixei. Estendín a man e alguén me agarrou, tirei daquela man e incorporeime. Quiteime a cazadora e deixeime caer de novo. Agora sentíame mellor, supuxen que pola postura, pero pode que os calmantes comezasen a facer efecto. No hospital tras un primeiro vistazo, dixéronme que era necesario avisala miña familia. Eu, que non imaxinaba toda a canteira que tiña por dentro, tentei convencelos que era mellor non avisalos; ó fin e ó cabo pouco podían facer eles. Ademais meus pais vivían a 130 kilómetros. Non pagaba a pena, pensaba eu. Pero o equipo médico tiña outros planes. Tíñanme que operar. Bueno, sendo así… mellor avisalos. Mentres seguía a debaterme entre a vida e a morte (sen eu sabelo), fun quen de chamar á familia. Falei con miña nai. Expliqueille que tivera un accidente e que reclamaban a súa presenza. Díxenlle que estaba ben. Imaxino que iso e o feito de que eu falase con ela tranquilizouna de algunha maneira.

4 comentarios:

  1. Siete años ya... cómo pasa el tiempo. No puedo imaginar todo lo que se te pasó por la cabeza, si eras consciente de la gravedad... aunque imagino que al principio no. Recuerdo que estaba en Cedeira y me dijeron que habías tenido un accidente y que estabas francamente mal. No me lo podía creer, pero era cierto. No me atrevía a llamar a tu casa para saber cómo estabas, no lograba contactar con tu hermana,la gente no sabía... al final logré hablar con Andrea y ella me contó y me tuvo al corriente. Doy gracias a Dios, o al destino, o a quien sea, por poder seguir disfrutando de tu presencia, aunque sea cibernética. Un biquiño Nes, que sepas (aunque a estas alturas ya lo deberías saber), que te quiero muchíiiiiiisimo. Un biquiño.

    ResponderEliminar
  2. Pois sí, buf!!! O primeiro, hai que celebrar que sigues aquí. O segundo, aquela cea quizais algún día poidamos facela. O terceiro, póñome a recordar e pónseme a carne de galiña, véñenme tantas tantas cousa á cabeza...que o segurata do hospital non é que me deixara pasar sen mais, é que me mandou para abaixo correndo, que día sí día tamén estiven alí, que non era capaz de crer o que dicían os médicos e....como puiden movín Roma con Santiago para saber a verdade (ata chamei a Portugal),que...menos mal que eu sabía onde era o piso,que aínda non sei como, pero entrei a verte PORQUE SÏ. Seguro que de moitas cousas tí non te lembras (creo que nunca falei contigo disto), millor, pero eu sí. Que non facía mais que correr para o hospital aínda que nosoutros non podíamos facer nada mais que estar alí. que...non volvín a facer fabada dende un día daqueles que "todo ben" e derepente outra vez para a uci. Que...estás VIVO e para seguir aquí esperemos que por moitos anos que somos dunha raza dura e por herencia a tí e mais a min tócanos polo menos vivir 100 anos. jajaja, vamos poñer un pouco de risa non? e que cando comprache esta última e mo dixeche prometínche que en canto chegara a Santiago o primeiro que facía era subir contigo nela e fíxeno recordaste? Todo son lembranzas e vivencias que na miña memoria están sempre presentes porque che quero un mundo meu primo. O millor e o mais importante de todo é que sigas aquí. Celebra o Apostol un pouquiño por min que estou xa de volta en Cartaxena. Biquiños mil

    ResponderEliminar
  3. peazo relato non sabia nada querido amigo..pero vexo que e unha sorte terte entre nos ...un gran abrazo...ahhhh a fto das olas acojonante

    ResponderEliminar